Waarom de meeste mensen eikels zijn...
- House of Being
- 14 apr 2018
- 3 minuten om te lezen

In het najaar zijn ze er altijd druk mee. Dit tot mijn ongenoegen, want ze vergeten er altijd een aantal. Ik zou het kunnen gooien op de beperkte omvang van hun hersenen, maar vergeetachtigheid is een eigenschap die ook mij niet onbedeeld blijft. Met als resultaat dat ik in het voorjaar jonge eikenboompjes uit de grond sta te trekken. Ontsproten uit vergeten eikels, in de herfst begraven door gaaien. Prachtige vogels, dat dan wel. Op het terras ligt soms een verdwaalde eikel. Niet ontsproten, maar verrot. Eikels van dezelfde boom, waarbij de ƩƩn op weg is naar zijn transformatie om een prachtige eik te worden, de ander op weg naar stof.
EƩn van de boompjes heb ik gespaard en help ik momenteel te leven naar zijn potentie. Ik heb hem een potje gegeven, gevuld met potgrond. Dit doet hem goed, want hij groeit zoals bomen dat doen. Recht omhoog en zijn blaadjes gespreid, zoals een kraanvogel die met gespreide vleugels zich opwarmt in de zon. Enkele centimeters per jaar groeit mijn nu nog kleine vriend. Naast vergeetachtigheid is ongeduldigheid ook een eigenschap waar ondergetekende onder lijdt. Ik zou graag willen dat mijn vriend groter zou zijn, zodat ik kan rusten in zijn schaduw onder een veelvoud van blaadjes. In ongeduld denk ik aan een uitspraak van wat vast een wijs en geduldig iemand is geweest. Namelijk dat gras niet harder gaat groeien als je er aan trekt. Hetzelfde geldt voor mijn boompje bedenk ik me dan.
Wat is het dan dat zorgt voor groei? Het moet hem zitten in de omstandigheden, want daar waar de eikels van dezelfde boom kwamen, hebben ze de laatste tijd niet in dezelfde omstandigheden geleefd. Hoewel ik ervaring heb met eikels, blijkt deze kennis niet van toepassing op de plantaardige soort. Desondanks weet ik dat deze eikels dol zijn om terecht te komen in een gespreid bedje van voedzame aarde. Aangevuld met zo nu en dan een verfrissende douche van regen en de warme omhelzing van zonnestralen, duurt het niet lang tot de eikel tot zijn recht komt en boven de grond komt kijken. De andere eikel ligt nog op ƩƩn van de koude terrastegels te vergaan, blootgesteld aan dezelfde elementen als zijn broertje, maar dan zonder zijn voetjes in de aarde.
Als ik wil dat mijn boompje harder gaat groeien, bedenk ik me, kan ik niets anders doen dan er voor zorgen dat de omstandigheden juist zijn. Wellicht moet ik hem verplaatsen, bijvoeren of beregenen. Dan bedenk ik me dat dit ook voor mensen geldt. Een ieder heeft het in zich om te leven naar zijn volledige potentie. Hoewel het zaadje in je misschien nog klein is kun je deze laten groeien door te zorgen voor de juiste omstandigheden.

Je hebt dus een keuze, blijf je net als zoveel mensen je hele leven een eikel? Of kies je er voor om te zorgen voor de juiste omstandigheden en te leven naar je volle potentie? Want in tegenstelling tot eikels, heb jij wel pootjes en hoef je niet dus hulpeloos op de grond te blijven liggen. Je kunt voeding geven aan en de omstandigheden creƫren die bij kunnen dragen aan de groei van de zaadjes die diep in jou verborgen liggen.
Je moet weten dat in een ieder van ons zaadjes liggen verborgen. Zaadjes van liefde en geluk, maar ook van angst en haat. Bedenk goed welke zaden jij voeding geeft, want dat wat je voedt, dat groeit. Wellicht ben je niet tevreden over hoe je leven er nu uit ziet en zit je te wachten op verandering. Vraag je dan af of het de juiste zaadjes zijn die je op dit moment voeding geeft. Wil je leven naar je volledige potentie? Bedenk dan goed welke zaden jij voeding dient te geven en houd op te voeden wat je niet meer dient.
Blijf ook niet wachten tot andere mensen vertellen wat goed voor je is. Er is ook niemand die de eikel vertelt hoe hij een eik moet worden. Hij leeft naar zijn ware natuur, zonder inspanning en zonder moeite. Lijden ontstaat wanneer je niet leeft naar je volledige potentie en ware natuur. Dan ga je namelijk inspanning leveren. Stop daarmee! Bedenk wie je bent en waar je naar toe wilt. Ga omstandigheden creƫren die bijdragen aan deze groei en leef je ware aard.
Nu is het herfst en verkleuren de blaadjes van mijn kleine vriend. Het lijkt niet lang meer te duren tot hij zijn blaadjes los gaat laten. Hij lijkt er echter niet rouwig om. Hij laat los wat hem niet meer dient. Ook dat is groeiā¦
Comments